Over

“Mijn tekeningen ontstaan associatief. Wanneer ik in mijn kleurdoos kijk, vraagt een kleur mij als het ware om gebruikt te worden. Dit potlood gebruik ik voor de eerste lijnen. Al snel ontstaat uit deze lijnen een beeld. Ik zie een landschap, een golf, een persoon, een gezicht, dieren. Die werk ik uit. Tijdens het tekenen ontstaat het verhaal. Gedachten komen op. Soms is de betekenis al tijdens het tekenen helder, maar vaak pas de volgende dag. Een tekening roept het gevoel op het juiste puzzelstukje te hebben gevonden van het leven dat ik wil ontrafelen. Een oneindige stroom van informatie die tekening na tekening verschijnt. Het maakt mij nieuwsgierig naar de volgende.

Zo komt de trein en zijn spoor regelmatig terug in mijn tekeningen. Het symbool voor tijd.
Een historisch stoomlocomotief: het symbool voor het begin van de industrialisatie. Deze heeft de afstand tussen de natuur en de mens in gang gezet. De trein heeft de mens geholpen met verschrikkelijke daden. De koeienvanger duwt alles wat voor de trein komt van de rails af. Er is geen ontkomen aan. De tijd gaat bulderend door. De trompet in mijn werk verbeeldt het geluid, herrie, vragen van anderen, afleiding. Dieren zijn soms zichzelf, maar symboliseren meestal de mens en zijn handelen. Een gans vliegt over haar eieren, de toekomst die ze bewaakt. Ze symboliseert de positieve kracht die nodig is in ons voortbestaan. Op de achtergrond zie je ijsschotsen van het smeltend water van de gletsjers.

Ik gebruik de fabel om mijn verbazing over het menselijk handelen te verbeelden. Mijn inspiratie haal ik uit mijn werk als begeleider in het verpleeghuis, mijn gezinsleven en de wereld.

Een selectie van tekeningen krijgt de eer geschilderd te worden. Ik schilder de tekeningen zo getrouw mogelijk over in verf, met al zijn details. Toch is de sfeer anders. Mijn streven is de kracht van de tekening op een andere manier naar buiten te laten treden. Niet intuïtief zoals de tekeningen maar als een signaal: onoverkomelijk, energiek, een gearticuleerde uitspraak.”

Beelden

In Ilona’s beelden zien we een reflectie op de maatschappij en de vraagtekens die zij heeft over de verhouding van de mens tot zijn omgeving. Zij ziet daarin tegenstellingen die zij uit wil drukken in esthetische vormen, maar als onderwerp misschien discutabel zijn. Zo vindt zij koeltorens prachtig van vorm, maar dienen een industrie die ons mensdom zou kunnen vernietigen. Rook uit schoorstenen geven haar de gelegenheid amorfe gedaantes te maken. Rijen auto’s gaan als kralenkettingen door het landschap.

In haar werk komt de vorm van de bunker regelmatig terug. Bunkers in het landschap fascineren haar. Het contrast van een natuurlijke omgeving met de robuuste vorm van beton, een tastbare tegenstelling van mooie vormen met oorlogsverleden. 
Het Colosseum is een thema dat in een vereenvoudigde vorm in haar beelden terugkeert. Als een fragment van de toren van Babel met zijn Babylonische spraakverwarring.
Wanneer dieren in haar werk verschijnen, symboliseren zij de mens als in een fabel.

Ilona is afgestudeerd aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten te Den Haag als Monumentaal Vormgever. Daarnaast is zij docent schilderen en is zij Begeleider Welbevinden in een verpleeghuis. Dit laatste geeft haar stof tot nadenken. Wie is die totaal afhankelijke mens, die voor de rest van zijn leven in een verpleeghuis woont? Hoe gaat onze samenleving om met deze mensen? Ook hierin ziet Ilona tegenstellingen, een uitdaging om te verbeelden.